سیستم اعلام حریق سیستمی مهم و کاربردی می‌باشد که هنگام تجمع دود، مونوکسید کربن و آتش به ساکنین یک ساختمان اطلاع رسانی کرده و به محض شناسایی دود، گاز و یا آتش آژیری را به صدا درآورده و یه شما در جلوگیری از حوادث و وقایع احتمالی کمک شایانی می‌کند.با گذشت زمان و اهمیت این بحث، سیستم‌های اعلام حریق زیادی با تفاوت های مختلف تولید و عرضه شدند اما وظیفه‌ی اصلی همه‌ی آنها اعلام هشدار در هنگام احساس خطر است.خرید و استفاده از سیستم‌های اعلان حریق چیزی‌ست که امروزه در همه‌ی مشاغل و خانه‌ها انجام می‌گیرد چرا که نقش بسیار مهم و پر رنگی در برقراری امنیت، جلوگیری از حوادث و از همه مهم تر، نجات جان انسان‌ها ایفا می‌کند.
سیستم اعلام حریق یا اعلان حریق ؟
در فارسی، هر دو عبارت "سیستم اعلان حریق" و "سیستم اعلام حریق" به یک مفهوم اشاره دارند و هر دو استفاده می‌شوند، اگرچه "اعلام حریق" فراگیرتر و رایج‌تر است، اما کلمه اعلان حریق درست است. هر دو به مجموعه ای از وسایل و سیستم‌های ارتباطی در یک ساختمان یا مجتمع اشاره دارند که وجود آتش یا دود را تشخیص داده و آن را به ساکنان و مراکز کنترل اضطراری اعلام می‌کنند.
این سیستم‌ها شامل تجهیزات تشخیص دهنده‌ی حریق هستند که می‌توانند شامل دتکتورهای دود، حرارت، شعله، گاز و عناصر کنترلی مانند پنل‌های کنترل اعلام حریق، آژیرها، چراغ‌های هشداردهنده و ایستگاه‌های کنترل دستی (MCPs) باشند. سیستم‌های اعلام حریق می‌توانند به صورت خودکار یا دستی فعال شوند و واکنش‌های فوری را از جمله تخلیه ساختمان، فعال سازی سیستم‌های اسپرینکلر و اطفاء حریق خودکار و ارتباط با نیروهای امداد و نجات انجام دهند.
اهمیت این سیستم‌ها در حفظ جان انسان‌ها و کاهش خطرات ناشی از حریق در ساختمان‌ها و مراکز تجاری، صنعتی و مسکونی است. به همین دلیل، طراحی، نصب و نگهداری صحیح سیستم اعلام حریق باید مطابق با استانداردها و مقررات ملی و بین‌المللی مرتبط با امنیت و حفاظت از آتش‌سوزی باشد.
تاریخچه سیستم اعلام حریق ؟
انسان‌ها همیشه از اهمیت جلوگیری از حوادث و آتش سوزی مطلع بودند. و در طول تاریخ به هنگام رخ دادن این وقایع و حوادث از ابزار مختلفی کمک می‌گرفتند. به عنوان مثال، در کلیسا زنگ‌های کلیسا را به صدا در می‌آوردند؛ در مکان‌های صنعتی نگهبانان و کارکنان از زنگ‌های دستی استفاده می‌کردند و حتی از سوت بخار کارخانه هم استفاده می‌کردند. اما هیچ کدام این ابزارها دقیق نبوده و معمولاً ماموران آتش نشانی نمی‌توانستند محل دقیق آتش سوزی یا وقوع حوادث را به درستی پیدا کنند. اما با اختراع و ظهور تلگراف، انسان‌ها می‌توانستند از آن برای اطلاع رسانی‌های مربوط به آتش سوزی و یا سایر حوادث، استفاده کنند.